Od dzisiaj każdemu niestraszny będzie chwilowy brak prądu ;)

Biohazard. Seria, która od ponad 10 lat rozpala emocje jak żadna inna – tysiące sprzedanych kopii, blisko 15 odsłon (nie licząc edycji specjalnych czy konwersji – tego naliczyłem ok. 35). Seria zapoczątkowana w 1996 roku pierwszą częścią stała się z miejsca hitem i kolejnym system sellerem na PSX. Jednocześnie powstała też wersja na konsolę Sega Saturn, zaś rok później na PC. W 2006, koronując dziesięciolecie serii, Capcom postanowił jeszcze raz dać szanse zawładnąć umysłami graczy klasycznym zombiakom.

Grając w serię The Legend of Zelda niejednokrotnie byliśmy zmuszeni stawić czoła zastępom przedziwnych istot, jednak żaden gracz nie jest w stanie wyobrazić sobie, jak licznie reprezentowana jest ta grupa. Z pomocą nieświadomym przyszedł artysta Jude Buffum, który stworzył coś na wzór drzewa genealogicznego kreatur ze świata Linka – przyznam szczerze, że zaimponował mi ogrom pracy, jaki musiał włożyć w umiejętne posegregowanie każdej z ras.

Zgodnie z obietnicą, nadszedł czas na kontynuację historii flagowej serii Squaresoftu. Historię pełną zarówno uśmiechów losu, jak i bolesnych porażek. Nie przedłużając, zagłębmy się tym razem w czasy o wiele bliższe współczesnym graczom.

Już za chwilę będziemy cieszyć się długim weekendem, co tradycyjnie przyniesie wzrost wypadków na drogach. Jednak nawet taka perspektywa nie może się równać z grozą i zniszczeniem sianym przez power-upa z Mario Kart. Kierowcy, strzeżcie się!

Seria gier z dwiema magicznymi literkami F w tytule jest jednym z nestorów elektronicznej rozgrywki. Młodsza o zaledwie cztery lata od pamiętnego Mario Bros i zaledwie rok od The Legend of Zelda stała się swoistym symbolem – mówisz jRPG, myślisz Final Fantasy.
Zapraszam więc do pełnej zwrotów akcji historii o tym, jak wirtuozi ze Squaresoft odmienili świat gier video.

Dzisiejsze święto Halloween każdemu kojarzy się nieodzownie z trzema elementami; Słodyczami, przebranymi dziećmi oraz wydrążonymi dyniami, ozdobionymi najróżniejszymi motywami. Czemu więc nie zmontować sobie świecznika z motywem wąsatego hydraulika? W celu zobaczenia efektów tego pomysłu zapraszam do rozwinięcia ;)

Święto Zmarłych tuż tuż, tak więc i kolejne Bez Komentarza obije się o tematykę nieświeżych, tym razem w miksie jednego z najlepszych growych horrorów ostatnich lat oraz postaci wykreowanych przez Nintendo.

Chylę czoła przed autorem (bądź autorką) powyższego odzienia i pomimo wrodzonej niechęci do noszenia swetrów nie pogardziłbym takim w swojej wlasnej garderobie ;)

Miejskie mity to zjawisko znane dość powszechnie – niemal każdy słyszał historię o czarnych Wołgach czy rakotwórczych właściwościach gum Turbo. Przez kilkadziesiąt lat swojego istnienia własnych legend doczekały się także gry komputerowe, zaś popularyzacja internetu bardzo szybko podchwyciła i rozpowszechniła wiele z nich. Zapraszam wiec na przegląd 10 najlepszych Urban Legends dotyczących elektronicznej rozrywki.

Najnowszy numer Neo+ wita nas zachęcającą okładką, z której spogląda na nas wojak z gry Battlefield 3. Ale, jak mówią, liczy się wnętrze, a te w przypadku pisma jest jeszcze bardziej wyborne!

Po dłuższych dyskusjach wewnątrz redakcji postanowiliśmy, że czas najwyższy przywrócić do życia karawanowe forum i odpowiednio je rozkręcić. Dlatego też jeśli lubisz pogadać o kilku bzdetach z innymi zapaleńcami, nawet nie zastanawiaj się nad rejestracją – potrzebujemy Cię jak nigdy, aby serwis mógł być jeszcze lepszy ;)
Forum możesz znaleźć w zakładce na stronie głównej lub pod tym linkiem.

Koszulka do kupienia w sklepie internetowym GlenzTees.

Polska jako rynek komiksowy nie ma lekkiego życia. Przez dorosłych jest on traktowany jako tanie historyjki dla młodszych, młodsi z kolei widzą w nich przede wszystkim przygody amerykańskich superbohaterów. Wielką krzywdą jest niedocenianie naszego własnego podwórka, które też ma czym się pochwalić. Jednym z koronnych dowodów na to jest Osiedle Swoboda autorstwa Michała „Śledzia” Śledzińskiego. Już na wstępie bez ogródek zaznaczę, że jest to dzieło niesamowite i nie żałuję żadnej wydanej na nie złotówki – a, trzeba przyznać, przepłaciłem srogo za swój własny egzemplarz.