Battle Kid: Fortress of Peril – taki właśnie tytuł nosi produkowana przez studio Sivak Games gra, która niebawem zostanie wydana na platformę… NES. Data premiery? Nie jest dokładnie określona, ale przez dłuższy czas mówiło się o lutym 2010, więc możemy spodziewać się jej w każdej chwili.
W grze będziemy mogli wybrać jeden z pięciu poziomów trudności. W każdym z nich, nasza postać i tak ginie po bezpośrednim kontakcie z przeciwnikiem. A więc – szykuje się rozgrywka dla bardziej wymagających graczy.
Do pokonania czeka nas ośmiu bossów – z jednym z nich możemy sprawdzić się w grając w wersję demo.
Choć pani Croft pojawia się jako trzecia Sztukamięs, nic złego to nie znaczy. Wręcz przeciwnie, Lara Croft musiała pokazać się w kolejnym odcinku, gdyż jej obecność w pierwszym z miejsca zdeklasowałaby większość uczestniczek przeglądu. A tak, ma dobre, mocne wejście.
W serii felietonów „Najwięksi dranie ośmiu bitów” będę przedstawiać Wam słynny czarne charaktery z gier na platformę Nintendo, czyli tych, którzy napsuli nam tyle krwi w dzieciństwie.
Na pierwszy ogień idzie główny przeciwnik serii Megaman – złowieszczy Dr Albert W. Wily.
Wily to nie lada szuja. Nie dość, że podły i przebiegły, to w dodatku bardzo upierdliwy. Co nie dorwiemy go w dowolnej części Megaman, w każdej następnej ponownie zatruwa nam życie.
Dawno, dawno temu, kiedy w domowych królestwach panowały odbiorniki kineskopowe, stany gier zapisywane były na kartach pamięci (tudzież na samych cartridge’ach), a „internet w konsoli” był tematem dla pisarzy science-fiction, wielu z nas spędzało długie godziny przy ulubionych tytułach, które nadal zajmują specjalne miejsce w sercach graczy. Pamiętacie te czasy? To pomyślcie teraz właśnie o tych grach, które dostarczały Wam mnóstwo radości, ale z biegiem lat przykryła je warstwa kurzu (tego metaforycznego, jak i dosłownego). Właśnie taka myśl przyświecała mi przy pisaniu niniejszego zestawienia – postanowiłem wymienić 5 gier, które swego czasu były, według mnie, hitami, a w które chętnie bym zagrał ponownie i dziś. Tyle że w odsłonie godnej na miarę naszych czasów, czyli z grafiką w wysokiej rozdzielczości.
„Famicase” to nazwa interesującej wystawy zorganizowanej przez japoński retro sklep – Super Meteor. Przedstawia pracę ponad 50 artystów, których zadaniem było stworzenie okładek kartridży wymyślonych gier na konsolę Famicom. Wielu z nich odwaliło świetną robotę, o czym możecie się przekonać w rozwinięciu. Galeria dostępna na famicase.com, a jej archiwum dostępne tutaj.
Na Campus Party Brasil 2010, który miał miejsce w Sao Paulo, pewna osoba pojawiła się z widocznym wyżej Kratosem z God of War. Jednak owa figura nie tylko ma za zadanie zadziwiać swoim świetnym wykonaniem, lecz jest to również case mod zawierający w swoich wnętrznościach PC. Graczowi zapewne zbędne są wszelakie programy antywirusowe, ostrza Kratosa dumnie przestrzegą przez atakami…
”The legend of FF III is reborn for a new milennium…”.Trzecia odsłona ”Ostatecznej Fantazji” odrodziła się niczym feniks z popiołów i opuściła Kraj Kwitnącej Wiśni, docierając na stary kontynent dopiero po 17 latach. Powróciła z rozmachem, odświeżona i dopieszczona, by w blasku i chwale przypomnieć o dniach swojej świetności. Jednakże czy naprawdę warto było wykazać się siedemnastoletnią, anielską cierpliwością?
Po raz pierwszy gdy zobaczyłem okładkę po lewej, pomyślałem, że to jakiś żart i domalowano „oczy” Big Daddy’emu, bowiem już wtedy skojarzyłem go z Bombermanem. Jak widać, nie tylko ja. Na okładce po prawej, przemalowano odrobinę „Tatuśka” – i Bomberman jak malowany… Wyobrażacie sobie Big Daddy’iego rzucającego bomby na lewo i prawo? Czyżby szykował się nam jakiś bonus w grze? Hehe…
Dawno temu był sobie taki ośmiobitowy mikrokomputer, który nazywał się ZX Spectrum. Pomimo rozlicznych wad (colour clash) i relatywnie prostej konstrukcji zdobył sporą popularność, a dla wielu osób pozostał ciepło wspominanym pierwszym kontaktem z komputerami domowymi. Sam mam do Spektrumny (pieszczotliwa nazwa) duży sentyment, jako że był to mój pierwszy własny sprzęt.
Dwa lata temu wydawnictwo Hiive Books wydało książkę pod tytułem The ZX Spectrum Book – 1982 to 199x, która traktowała głównie o rozmaitych grach na tę platformę. Niestety przegapiłem ten moment, a późniejsza edycja limitowana był dla mnie jednak zbyt droga. Później wydawano co prawda podobne pozycje, jak na przykład tę serię w której maczałem palce (recenzja Panama Joe, u nas znanego jako Montezuma’s Revenge), jednak za najciekawszą i najładniej wydaną uchodziła właśnie ta pierwsza.
Na szczęście wydawnictwo zdecydowało się niedawno wypuścić cyfrową wersję w formacie PDF zupełnie za darmo (do ściągnięcia ze strony World Of Spectrum). Wszystkim byłym Trumniarzom, jak również osobom mających słabość do retro gier bardzo polecam – książka jest doskonałą lekturą i kopalnią ciekawych informacji.
Widzieliśmy już na karawanie szafę z ubraniami Mariana, teraz pomyślcie, co jeszcze w niej mogłoby się znaleźć. Każdy nowa odsłona Mario przynosi ze sobą jakiś oryginalny strój. Caldwell zaprezentował nam siedem takich propozycji.
Na PlanetJune często możecie obejrzeć tego typu smaczki. Tym razem podejrzałem te ciekawie wykonane glizdy prosto z gry Worms. Do tego dochodzi ich jajcarski ekwipunek.
Wraca ten, który był jednym z najlepszych na Nintendo 64. Lecz tym razem w wersji przenośnej, z kilkoma ulepszeniami oraz mocnymi korzeniami, dzięki którym w swoim czasie triumfował…
„Jeden z wielkich od Rare”
Jeszcze kilka lat temu konwersje gier z Super Nintendo na GameBoy Advance były czymś normalnym, teraz dzieje się to samo z Nintendo 64 na Nintendo DS. Ta ostatnia otrzymała pokaźną sumkę gier od swojego starszego kolegi. Gry takie jak Rayman DS, Super Mario 64 DS czy Mario Kart DS zachwyciły nie jednego gracza, stary dobry klimat plus świeży powiew… Przyszedł czas na znakomitą „ścigankę” – Diddy Kong Racing DS, która trafiła do nas z „opłukaną twarzą” oraz kilkoma innowacjami, które można było wprowadzić, dzięki możliwościom NDS.
Alyx nie jest typową hot laską. Ba, niektórzy się zastanawiają, czemu wszyscy fani Half-Life’a tak ją uwielbiają. W sumie ja też nie wiem, jest ładna, urocza, zgrabna, miła, troskliwa, świetnie strzela… Aaa, teraz już wiem ^^
Przenosimy się gdzieś około roku 1985. Shigeru Miyamoto nie spoczął na laurach, mimo iż stał się „bogiem” elektronicznej rozrywki po wypuszczeniu na rynek Mario Bros. Chciał stworzyć coś nietuzinkowego po raz kolejny i właśnie z poniższych szkiców powstał pierwszy The Legend of Zelda na konsolę NES. Pierwsza możliwość podróży przez wirtualny, otwarty na eksplorację świat. Zdumiewa łatwość sterowania, której nigdy wcześniej nie można było doświadczyć podczas gry.
Najnowsze komentarze