O tron najlepszej strzelanki osadzonej we współczesnych realiach walczą aktualnie dwie gry: zeszłoroczny Modern Warfare 2 i niedawno wydany sequel Bad Company. Nie sposób nie zauważyć, że brać developerska w grach fps radykalnie odchodzi od tematyki historycznych starć właśnie na rzecz osadzania najnowszych tytułów w „dniu dzisiejszym”. Najlepszy przykład nadchodzącego Medal of Honor, który przechodzi z frontów II WŚ na pustynie Afganistanu.

Czym jest podyktowane takie działanie? Czyżby graczom znudziło się już strzelanie do nazistów? A może genialny Modern Warfare (pierwsza gra z serii CoD nie osadzona w latach 1939-1945) zapoczątkował nową modę, której dalszy ciąg stale obserwujemy? Można się zastanawiać, a tymczasem chciałbym przybliżyć piątą część Call of Duty, wracającą do okopów pod Berlinem i na odległe tereny wysp japońskich. Gra ukazała się pod koniec 2008 roku, kiedy to losy „drugowojennych” strzelanek konsolowych jeszcze nie były do końca przesądzone.

Każdy, kto po ograniu Modern Warfare zasiadał do World at War z pewnością miał konkretne wymagania. CoD4 rozpieścił graczy świetnymi, filmowymi zagrywkami i sekwencjami, już pierwszy etap na statku powodował opad szczęki. Krótko mówiąc, momentalnie grało się w to jak w świetny film akcji. World at War (przypomnę, że tworzył ją zespół Treyarch, zaś za obie części MW dziękujemy Infinity Ward) aż tak filmowy nie jest, choć nie można grze odmówić świetnych rozwiązań, które zaskakują, trzymają w napięciu i ogólnie przyczyniają się do zgrabnego przedstawienia historii młodego żołnierza.

A tak właściwie, to dwóch żołnierzy, gdyż grając w CoD5 przejmiemy sterowanie nad amerykańskim marines rzuconym w wir walki na Pacyfiku, jak i wcielimy się w postać szeregowca z armii czerwonej. Przeplatanie się losów dwóch postaci znamy już z CoD4, tutaj ten pomysł sprawuje się równie dobrze i czyni rozgrywkę jeszcze ciekawszą. Po mozolnym przedzieraniu się przez pułapki Japończyków przyjdzie nam walczyć w ruinach Stalingradu, wypierać Niemców pod sam Berlin, dalej przeskok do amerykańskiego samolotu walczącego nad Pacyfikiem itd. Zróżnicowanie jest duże, zawsze się coś dzieje, więc nie można narzekać na wszechogarniającą nudę, kilometrowe okopy czy ciągłą dżunglę. Podobnie z zadaniami do wykonania. Owszem, większość misji polega na dotarciu z punktu A do B, ale przyjdzie nam w międzyczasie podkładać ładunki wybuchowe, organizować nalot, niszczyć gniazda moździerzy czy, wracając do wspomnianego Stalingradu, wykonać egzekucję ze snajperki na pewnym dowódcy armii Hitlera.

Lokacje są zróżnicowane, podobnie jak uzbrojenie, które jest całkiem znaczącym aspektem fps’ów. Nie ma się co spodziewać cudów, każdy kto grał w jakąkolwiek grę o II WŚ z łatwością pozna obecny arsenał. Zresztą, trudno jest oczekiwać jakiejś rewolucji, stąd przyjdzie nam postrzelać wysłużonymi, jednostrzałowymi sztucerami, trafi się kaem, charakterystyczna „pepesza” z okrągłym magazynkiem, shotgun, snajperka, rakietnica itp. Standardowy zestaw, do których dochodzi innowacyjna strzelba zaopatrzona w bagnet (znacznie wydłuża zasięg ataku melee i zastępuje machnięcie nożem) czy miotacz ognia. Są też obecne granaty, ładunki detonowane z odległości, pociski moździerza, a nawet koktajle Mołotowa (na marginesie, jest to nazwisko stalinowskiego ministra spraw zagranicznych, który niekoniecznie wymyślił ten wynalazek), używane przez czerwonoarmistów.

Nie może też zabraknąć słowa o przeciwnikach, którymi w tej grze są niemieccy i japońscy żołnierze, jakby ktoś się jeszcze nie zorientował. Niestety, przy tej okazji muszę wypomnieć bardzo poważny błąd gry. A mianowicie, sztuczną inteligencję (a raczej jej brak) sterowanych przez konsolę postaci. Momentalnie w ferworze walki wstrzymywałem ogień, żeby poobserwować tych biednych idiotów. Trudno jest mi zastąpić to wyrażenie jakimkolwiek eufemizmem. Sytuacja, kiedy Japończyk/Niemiec stoi na wprost mnie i ani myśli o schowaniu się za cokolwiek jest nagminna. Oczywiście o strzelaniu nie zapomina – jeszcze tego by brakowało. W CoD5 powtarzany jest błąd, kiedy to zagrożeniem jest wyłącznie duża grupa wrażych sił na małej powierzchni. W innych sytuacjach możesz chować się za murem, co jakiś czas posyłając strzał w łeb wroga, a tymczasem inny żołnierz „zakradnie” się od tyłu i będzie strzelał do ciebie z dwóch metrów (zamiast podbiec i zaatakować nożem, jak to się czyni grając w multi). Żenada, niestety często występująca. Nie lepiej jest pod tym względem z naszymi towarzyszami. Podam przykład, kiedy strzelanina na plaży trwała tak długo, aż osobiście nie wykończyłem ostatniego Japończyka, dumnie celującego zza worka z piaskiem. Cel podany jak na dłoni, a tuzin moich kompanów był bezradny. Aha, cały czas mówię o poziomie trudności Normal.

Call of Duty: World at War oferuje naprawdę ciekawą kampanię dla jednego gracza, zróżnicowaną i trzymającą w napięciu. Nie ma mowy o nudzie czy nużącym eksplorowaniu pustych korytarzy, co w tego typu grach jest, według mnie, podstawą. Niestety, zabrakło tej filmowości znanej z poprzednika. Jak już wspomniałem, jest kilka fajnych, skryptowanych momentów, ale jednak to nie ta skala, co w przypadku CoD4. Podobnie jest z grafiką, która nie zrobiła na mnie aż tak dużego wrażenia, jak Modern Warfare. Nie jest źle (poza twarzami kompanów), ale czegoś brakuje. Za to do udźwiękowienia nie mam zastrzeżeń. Gra muzyka, słychać wystrzały, głosy konających i charakterystyczne „Banzai!”. Można się dobrze wczuć.

Na sam koniec, nieco po macoszemu, wspominam o trybie multiplayer, który w „piątce” jest baaardzo rozbudowany. Po pierwsze, grę można przechodzić kooperacyjnie (dwóch graczy na split screenie, do 4 po sieci), co już jest dużym plusem, gdyż wielu grom (Modern Warfare 1/2, Killzone 2) tego brakuje. Po drugie, klasyczny tryb multiplayer (do 18 graczy) ze znanymi wszystkim Deatchmatch, CTF itd. Są znane z „czwórki” perki (dodatkowe umiejętności), nagrody za serie zabić (sfora psów, najazd czołgów) i oczywiście zdobywanie punktów doświadczenia/rang/nowych broni etc. Ten tryb został doskonale przeniesiony w realia II WŚ i dla wielu graczy stanowi trzon rozgrywki. Po trzecie, wprowadzono nową zabawę – Nazi Zombies. Jest to wariacja na temat odpierania kolejnych fal atakujących wrogów, w tym wypadku nieumarłych nazistów, w którym czterech graczy stara się przeżyć jak najdłużej, zdobywając punkty i wymieniając je na mocniejsze bronie etc. Uczucie oblężenia i niechybnie nadchodzącej klęski zapewnione.

Po World at War sięgnąłem dopiero parę dni temu, gdyż po ograniu Modern Warfare 1 i 2, Killzone 2, godzinach spędzonych w becie Battlefield BC2 szukałem czegoś innego. A że nie zaznałem dotychczas wielu fps’ów o tematyce II WŚ i byłem przekonany do serii CoD (co prawda dzięki teamowi Infinity Ward), mój wybór padł na CoD5, z czego jestem jak najbardziej rad. WaW to kilka godzin (u mnie były to trzy posiedzenia) intensywnej i zróżnicowanej kampanii. Do tego dodajemy rozbudowany tryb wieloosobowy i otrzymujemy tytuł, po który warto sięgnąć nawet po 1,5 rocznej obecności na rynku. Polecam.

Ocena:

8/10