Kto nie słyszał nigdy o Fallout 2 powinien jak najprędzej to nadrobić, bowiem jest to jeden z najlepszych RPG’ów jakie widział ten świat. Ale nie o tym jest owy tekst.
Przedstawiam art obrazujący status zabójcy dzieci (można go otrzymać po zabiciu w grze dziecka), który został odrzucony przez twórców gry ponieważ wydał im się kontrowersyjny. „Nawet projektant, który to zamówił zdał sobie z tego sprawę. To był zły pomysł” – mówi autor tego obrazka. Wyobraźcie sobie jaką mogło by to wywołać burzę w mediach…
Adam Małysz to bohater romantyczny czasów nam współczesnych, idol młodzieży, symbol zagrzewający lud robotniczy do pracy, czasoprzestrzenna idea i roztańczone dobro potomków Lecha. Adam Małysz to synonim patriotyzmu, dobrobytu i sprawiedliwości. Przesadzam? No, dobrze… może trochę :-) . Niemniej ilość emocji i radości jakiej dostarczał i dostarcza nam ten skromny skoczek z Wisły jest bardzo duża. Zatem nic dziwnego, że niniejsza recenzja będzie pisana w tle jego sukcesów. Recenzja gry, która podobnie jak i Adam Małysz jest niepozorna, a posiada ogromną siłę. Chodzi mi o Deluxe Ski Jump czyli popularnego de es jota.
Gorąca kobieta, a jednocześnie zimny drań. Dark Queen to 8-bitowy przykład na to, że te dwie skrajnie różne temperatury, mogą składać się na całokształt jednej postaci.
Panna Dark Queen pojawiła się w dwóch grach na NES. Debiut zaliczyła w grze Battletoads, ze stajni Rare. Była to wspaniała, acz niezwykle trudna beat’em up, w której chodziliśmy dwoma Wojowniczymi Żabolami (inspirowanymi nieco Żółwiami Ninja, lecz walczącymi w kosmosie) i praliśmy tyłki przeciwników, w celu uratowania trzeciego żabiego przyjaciela z rąk bohaterki tego artykułu.
Dwa lata później, Rare wydał Battletoads and Double Dragon: the Ultimate Team. Gra była krzyżówką dwóch gier akcji – opisanej wyżej Battletoads, a także serii Double Dragon, autorstwa Technosu. Wyważono tu nieco rozsądniej poziom trudności, co dało nam w efekcie jedną z najlepszych gier beat’em up w historii NES. Tutaj również podła Dark Queen napsuje krwi bohaterom gry.
23 luty 2010 – to właśnie dzisiaj światło dzienne ujrzał najnowszy projekt Sivak Games, czyli Battle Kid: Fortress of Peril. Rzecz jasna – na konsolę Nintendo Entertainment System! O zbliżającej się premierze mogliście czytać kilka postów wstecz, dziś możecie sprawdzić, czy warto było czekać.
Tytuł inspirowany freeware’ową grą I Wanna Be The Guy, jest pierwszym platformerem na konsolę NES od prawie 15 lat.
W BK:FoP wcielamy się w postać młodego chłopaka Timmy’ego, a naszym zadaniem jest zatrzymać spiskową budowę tajemniczego Supermecha. Zapewne łatwo nie będzie, gdyż mapa wędrówki jest ogromna (zawiera ponad 550 pomieszczeń), a przeciwników masa (30 ich rodzajów, plus 8 bossów).
Gwarantuję, że nie znajdziecie bardziej pluszowego zestawu Nintendo Entertainment System od tego, który wykonał jeden z użytkowników serwisu Craftster – blueblythe.
Zestaw wykonany jest z barwionego filcu, a całość zdobi mnóstwo kolorowych haftów. Wykonanie całego zestawu, zajęło autorowi zaledwie dwa tygodnie pracy. W jego skład wchodzą: mały telewizor, konsola NES, jeden pad, jeden Zapper, dwa cartridge oraz… dwa ekrany gier.
Na pluszowym zestawie zagrać możemy w Super Mario Bros. 3 oraz poćwiczyć celność w Duck Hunt. Ciekawe, ile draństwo pożera prądu…?
Battle Kid: Fortress of Peril – taki właśnie tytuł nosi produkowana przez studio Sivak Games gra, która niebawem zostanie wydana na platformę… NES. Data premiery? Nie jest dokładnie określona, ale przez dłuższy czas mówiło się o lutym 2010, więc możemy spodziewać się jej w każdej chwili.
W grze będziemy mogli wybrać jeden z pięciu poziomów trudności. W każdym z nich, nasza postać i tak ginie po bezpośrednim kontakcie z przeciwnikiem. A więc – szykuje się rozgrywka dla bardziej wymagających graczy.
Do pokonania czeka nas ośmiu bossów – z jednym z nich możemy sprawdzić się w grając w wersję demo.
W serii felietonów „Najwięksi dranie ośmiu bitów” będę przedstawiać Wam słynny czarne charaktery z gier na platformę Nintendo, czyli tych, którzy napsuli nam tyle krwi w dzieciństwie.
Na pierwszy ogień idzie główny przeciwnik serii Megaman – złowieszczy Dr Albert W. Wily.
Wily to nie lada szuja. Nie dość, że podły i przebiegły, to w dodatku bardzo upierdliwy. Co nie dorwiemy go w dowolnej części Megaman, w każdej następnej ponownie zatruwa nam życie.
Kubek po lewej wydaje się mało interesujący na pierwszy rzut oka, prawda? To wszystko może się zmienić o poranku, po zalaniu gorącej wody na kawę. Wygląd kubka w moment się zmieni na gratkę z Pac-Man’a. Tyle zabawy za tylko 6 euro na ThinkGeek. W rozwinięciu filmik przedstawiający jak to wygląda oraz motyw z Space Invaders.
„Famicase” to nazwa interesującej wystawy zorganizowanej przez japoński retro sklep – Super Meteor. Przedstawia pracę ponad 50 artystów, których zadaniem było stworzenie okładek kartridży wymyślonych gier na konsolę Famicom. Wielu z nich odwaliło świetną robotę, o czym możecie się przekonać w rozwinięciu. Galeria dostępna na famicase.com, a jej archiwum dostępne tutaj.
Dawno temu był sobie taki ośmiobitowy mikrokomputer, który nazywał się ZX Spectrum. Pomimo rozlicznych wad (colour clash) i relatywnie prostej konstrukcji zdobył sporą popularność, a dla wielu osób pozostał ciepło wspominanym pierwszym kontaktem z komputerami domowymi. Sam mam do Spektrumny (pieszczotliwa nazwa) duży sentyment, jako że był to mój pierwszy własny sprzęt.
Dwa lata temu wydawnictwo Hiive Books wydało książkę pod tytułem The ZX Spectrum Book – 1982 to 199x, która traktowała głównie o rozmaitych grach na tę platformę. Niestety przegapiłem ten moment, a późniejsza edycja limitowana był dla mnie jednak zbyt droga. Później wydawano co prawda podobne pozycje, jak na przykład tę serię w której maczałem palce (recenzja Panama Joe, u nas znanego jako Montezuma’s Revenge), jednak za najciekawszą i najładniej wydaną uchodziła właśnie ta pierwsza.
Na szczęście wydawnictwo zdecydowało się niedawno wypuścić cyfrową wersję w formacie PDF zupełnie za darmo (do ściągnięcia ze strony World Of Spectrum). Wszystkim byłym Trumniarzom, jak również osobom mających słabość do retro gier bardzo polecam – książka jest doskonałą lekturą i kopalnią ciekawych informacji.
Więc, kupiłeś do salonu nowy, 60 calowy telewizor LCD/LED o grubości 1 cala, przystosowany do wyświetlania obrazu 3D. Co dalej? Wygląda na to, że osoby z LG powracają do przyszłości ze swoim najnowszym dziełem.
Stylizowany na retro telewizor LG Serie 1 nie tylko wygląda jak sprzęt z ubiegłej epoki, ale używa starej, dobrej technologii CRT. Nie zastosowano w nim płaskiego ekranu, a klasyczny retro-kineskop o proporcjach 4:3, w sam raz na powtórki „I Love Lucy”.
Zestaw charakteryzuje się ekranem o przekątnej 14 cali, wykończony antenami typu „królicze uszka” oraz chromowaną podpórką. Zamontowano nawet pokrętła do regulacji głośności oraz zmiany kanałów. Jednak TV posiada nowoczesny, cyfrowy tuner, złącze kompozytowe dla retro-konsolek oraz bezprzewodowy pilot, więc nie jest to aż tak prymitywny sprzęt.
Możesz także zmieniać gamę barw pomiędzy kolorową, czarno-białą oraz sepią.
Odbiornik dostępny jest w pokazanym powyżej pomarańczowym kolorze (model 14SR1EB) oraz ciemnobrązowym (model 14SR1DB). Obecnie telewizor LG Serie 1 Retro Classic jest dostępny tylko w Korei, gdzie kosztuje 249,000 KRW (ok. $216 USD).
W rozwinięciu więcej fotek. Podrzucił: dziq, tłumaczenie: krzaczor. Źródło: technabob.com
Przenosimy się gdzieś około roku 1985. Shigeru Miyamoto nie spoczął na laurach, mimo iż stał się „bogiem” elektronicznej rozrywki po wypuszczeniu na rynek Mario Bros. Chciał stworzyć coś nietuzinkowego po raz kolejny i właśnie z poniższych szkiców powstał pierwszy The Legend of Zelda na konsolę NES. Pierwsza możliwość podróży przez wirtualny, otwarty na eksplorację świat. Zdumiewa łatwość sterowania, której nigdy wcześniej nie można było doświadczyć podczas gry.
Jakiś czas temu postowałem aktualne filmy w stylu Atari 2600, a teraz doszły nam kolejne trzy tytuły. Penney Design podążając za retro stylem stworzyli okładki do Lost, The Dark Knight oraz Wall-E.
Najnowsze komentarze