Niezależnie od czasów rynek gier komputerowych na PC zawsze ubogi był w tzw. „bijatyki”, względnie „nawalanki” czy „napierdzielanki” (lub wulgarniej). Chodzi mi o tytuły przy których gracze mogą wcielić się w mistrzów walki wręcz, niejednokrotnie rozwalających wszystko co stanie na ich drodze. Gry, których korzenie zostały zasadzone przy takich  elektronicznych klasykach jak m.in. Double Dragon czy Bruce Lee. Jednym ze sztandarowych tytułów lat 90-tych zgodnym z przesłaniem bijatyk jest Fighting Force z 1997 roku.

Moja własna Apokalipsa

Oczywiście nie jest to taki rodzaj emocji serwowany jak choćby przy wspomnianym Double Dragon. Twórcy Fighting Force zgodnie z zasadami ewolucji nieco unowocześnili gatunek przenosząc bohaterów rozgrywki do trzeciego wymiaru, w świecie trudnym do ogarnięcia.

Fabuła gry opowiada o psychopacie, niejakim doktorze Zenga. Osobliwość to o długich rękach, która swego czasu przepowiedziała koniec świata. Niestety ani w dniu wyznaczonym przez jego przepowiednię, ani nawet kilka nocy później do żadnej apokalipsy nie doszło. Sam dr Zenga w obawie przed kompromitacją i śmiesznością wśród wyznawców swojej przepowiedni oraz wśród znanych mu dygnitarzy postanowił wyjść końcowi świata na przeciw… samemu go wywołując.

Dr Zenga uknuł diaboliczny plan unicestwienia trzeciej planety od słońca, który w oparciu o rzeszę jego popleczników i wyznawców mógł zostać skutecznie zrealizowany. Szczęśliwie jedna z jego współpracownic przejrzała w porę na oczy i postanowiła przeszkodzić w realizacji ręcznie sterowanej apokalipsy. Owa współpracownica podjęła kontakt z czwórką świetnie wyszkolonych wojowników, którzy po łamanych kościach zwolenników dra Zengi dojdą wreszcie i do niego…

Szczęśliwa czwórka

Pomimo, że fabuła Fighting Force daleka jest od oryginalności to nie ona w grze jest najważniejsza. Już sam fakt, że twórcy gry wysilili się na coś więcej niż „uratowanie księżniczki” albo „zemstę” jest chwalebne… nawet jeśli jest to równie tandetne „ratowanie świata”. Wróćmy jednak do naszych bohaterów…

Fighting Force oferuje cztery postacie, wyposażone w unikatowe cechy i zdolności.

Najbardziej rozpoznawalna postać gry to Ben Jackson, znany szerzej jako „Smasher”. Został on prawdopodobnie wyjęty z jakiejś rzymskiej areny przeznaczonej dla gladiatorów. Człowiek ten zdecydowanie powinien walczyć ze smokami, potworami i najgorszymi kreaturami, a nie rozwalać radiowozy na ulicach świata Fighting Force. Stało się jednak inaczej i ów jegomość o znikomym karku i bicepsie większym niż obwód klatki niejednego czytelnika, będzie rachował kości zwolenników dra Zengi. Choć jest powolny jak radziecki czołg to siłą nadrabia większość mankamentów.

Drugi z bohaterów posiadających parę jąder to Hawk Manson. Koleś to, który ledwo ukończył ćwierć wieku, ale zdołał do perfekcji opanować umiejętność poruszania się w tzw. nieprzyjaznym otoczeniu. Hawk Manson stylem może przypominać niejakiego Alexa z gry „Franko: The Crazy Revenge” (chodzi mi tutaj przede wszystkim o jakże modną koszulę, ale także i o podobny poziom umiejętności). Siła jego ciosów jest na pewno mniejsza od Smashera, ale Hawk nadrabia to szybkością i zręcznością.

Gustująca prawdopodobnie w lateksie Mace Daniels to młoda wojowniczka, bez specjalnego przetarcia w ulicznych bojach, ale wszelkie braki nadrabia wdziękiem i szalonym poczuciem humoru. Jej najskuteczniejszą bronią są długie nogi, które kąsają prawdopodobnie równie mocno, co śliczne nogi Jade z Mortal Kombat. Mace Daniels jest szybka, ale zdecydowanie ustępuje siłą dwóm wspomnianym wcześniej samcom.

Najsłabszą wojowniczką w grze wydaje się Alana McKendricks, nastolatka wyjęta rodem z pornola z serii „Teen Hitch Hikers”. Panna McKendricks ubrana jest dosyć wyzywająco i na pewno bardziej skąpo od Mace Daniels, ale w żadnym wypadku nie dorównuje jej klasą i kobiecością. Kierując Alaną swoją szansę w starciach z rywalami można upatrywać w tym, że jest to najszybsza i najbardziej zręczna postać, a poza tym jej powietrzne piruety to nieomal legenda.

Cała czwórka poza świetnie wyćwiczoną sprawnością własnych kończyn będzie mogła w starciach z rywalami korzystać także z… wszystkiego co będzie pod ręką. W Fighting Force dochodzi do pełnej interakcji z otoczeniem zatem warto czasem podnieść jakąś skrzynkę albo felgę i wymierzyć ją w głowy naszych oponentów. Za każdego przeciwnika otrzymujemy odpowiednie punkty kumulowane przy wykorzystaniu barwniejszych metod walki.

Walczyć jak Bruce Lee

Fighting Force to perła gatunku. Jak wspomniałem we wstępie jest to gra wywodząca się z konwencji klasycznych bijatyk, ale z tą różnicą, że tutaj poruszamy się na otwartym i nieskrępowanym ograniczeniami terenie. Fighting Force zostało utrzymane w pełnym trójwymiarze z dobrze dopasowującą się do walk kamerą, co tylko podnosi i tak wysoką grywalność.

Podczas naszej krwawej wędrówki w kierunku „zawsze przed siebie”, przyjdzie nam porachować kości niezliczonej ilości zwolenników dra Zengi. Będziemy walczyć na ulicach, w budynkach, w tunelach i we wszystkim co mogą przynieść zepsute aglomeracje.

Rozgrywce towarzyszy czytelna, dobrze wykonana szata graficzna. Oczywiście szczegółów pod postacią nadruku na puszce po coca-cocli nie będzie w Fighting Force, ale Core Design zadbało aby animacje były na tyle wyraźnie i efektownie skonstruowane aby nie utrudniały życia. Podobnie jest z efektami dźwiękowymi, które wiernie oddają poszczególne zdarzenia, jak wymierzane ciosy, rozbite szyby, upadki, itd.

Fighting Force największą furorę zrobił na Play Station, ale bez wątpienia na PC-tach czy N64 też posiada oddane grono fanów.

W efekcie gracz otrzymuje solidną porcję ulicznego mordobicia. Grę jakich na rynku mało, w której przy użyciu najbardziej wykwintnych metod walki przyjdzie nam zrealizować marzenie o byciu Brucem Lee czy Chuckiem Norrisem. Choć Fighting Force w oprawie fabularnej nie jest szczególnie zachęcające to nadrabia to samym pomysłem i efektownymi walkami, a tym samym bardzo dużą grywalnością.

Musisz sięgnąć jeśli… chcesz połamać trochę kości!