Pudełko, książeczka i płyta. Te trzy elementy składają się na podstawowy zestaw, jaki otrzymujemy kupując współczesną grę na konsolę stacjonarną. Jak się jednak okazuje, niektórym graczom to nie wystarcza i gotowi są wydać dodatkowe złotówki na bonusowe atrakcje, jakie wydawca jest skłonny zaoferować rządnym gadżetów fanom. Dzisiejszy tekst będzie traktował o tym, w jakiej formie można dziś spotkać pudełkowe wydania gier na konsole. Czyli będzie o dodatkowych płytach, voucherach, plakatach, koszulkach, figurkach i wszystkim tym, co uda się upchnąć w (mniejsze lub większe) pudełko od gry.

Przede wszystkim starałem się wyszczególnić cechy wspólne konkretnych wydań gier, które następnie da się posegregować w konkretne grupy. Stąd powstało 10 kategorii, którym przyświecają robocze nazwy, mniej więcej określające „co do czego”. Zaczynamy…

1. Standard

Normalne wydanie pudełkowe. Najtańsza, najbardziej popularna wersja, na którą składa się: trochę plastiku, celulozy i srebrzysty krążek. Brak jakichkolwiek dodatków, nie licząc wkładek reklamowych.

.

2. Bestseller

Kiedy dany produkt sprzedaje się w odpowiednio dużym nakładzie, przyjęło się go określać mianem bestsellera. W świecie gier wideo zwykło się wydawać tytuły – którym udało się przekroczyć wymaganą liczbę sprzedanych kopii – po raz kolejny, jednak w nieco zmienionej formie. Użytkownikom konsol Sony z pewnością nie obce są tzw. Platyny, czyli właśnie bestsellery, które w nowym wydaniu powiadamiają o swoim platynowym statusie na okładce, płycie, a nawet samym pudełkiem. Gry z platynowej serii są tańsze, ale często uważane za mniej atrakcyjne – przede wszystkim pod względem wizualnym opakowania, gdyż w innych aspektach gra nie odstaje od wydania typu Standard.

.

3. Bundle z kontrolerem

Do tej grupy zaliczam wszystkie gry, do których wydawca postanowił dołączyć urządzenia peryferyjne, inaczej zwane kontrolerami. Czyli mowa o wszelkich grach muzycznych (Guitar Hero, Rock Band, Beat Mania, Donkey Konga), strzelankach (Time Crisis, Virtua Cop), symulatorach wędkarskich, grach tanecznych i tak dalej. Warto też wspomnieć o grach, które choć do samej rozgrywki nie wymagały specjalnych akcesoriów (pomijając fakt, że da się grać w GH na padzie), to zdarzały się specjalne wydania z dedykowanym kontrolerem, różniącym się od standardowego pada. Żeby tylko wspomnieć o Resident Evil 4 z piłą mechaniczną czy Ridge Racer od Namco ze specjalnym, „wykręcanym” padem NegCon.

.

4. Metalbox

To chyba najpopularniejsza forma wydawania gier w szeroko rozumianym pojęciu edycji kolekcjonerskiej. Jak sięgam pamięcią, Metalboxy zdarzały się w generacji Playstation2 (np. Final Fantasy XII, Metal Gear Solid 3), ale w grach na PS3/X360 mamy ich prawdziwy wysyp. Krótko mówiąc, są to standardowe wydania gier z jedną małą różnicą – posiadają metalowe pudełka. Bardzo stylowe i efektowne, moim zdaniem, ale nie oferują nic, poza podstawową zawartość gry. Przykład:  Killzone 2.

.

5. Metalbox +

Za to w kolejnej grupie wyróżniam gry, który opakowane są w metalowe pudełka, ale jednocześnie oferują coś, co wychodzi poza podstawową zawartość danego tytułu. Dla przykładu, edycja kolekcjonerska Uncharted 2: Among Theves, która oprócz pięknego metal boxa zawiera wkładkę ze specjalnym kodem umożliwiającym pobranie paru gadżetów z Playstation Store – nie można ich zdobyć w inny sposób. Do tego niezbyt zachwycające „grafiki z gry” (2 obrazki wielkości pocztówki) i to cały komplet. Nie za wiele tego, ale fajnie, że płacąc trochę więcej za metalbox (kwota rzędu 20zł w stosunku do standardowego wydania ) otrzymujemy dodatkowo ekskluzywną zawartość.

.

6. DLC Pack

Sytuacja podobna do opisanej powyżej, z tymże pomijając metalowe pudełko. Przez DLC Pack rozumiem kolejne wydanie gry, które w swojej cenie zawiera dodatki do pobrania z sieci. Z tą różnicą, że owe DLC (DownLoadable Content) są w większości przypadków dostępne również dla posiadaczy „zwykłych” wersji danej gry – oczywiście za dodatkową opłatą, której nie muszą uiszczać posiadacze wersji kolekcjonerskiej (droższej, rzecz jasna). Mowa przede wszystkim o wydaniach typu Game of the Year, np. CoD4: Modern Warfare w tej edycji otrzymał gratis (tzn. w cenie gry)  mapy do multiplayera, za które inni muszą zapłacić 36zł. Little Big Planet: GotY zawierał natomiast dostęp do beta testów Modnation Racers. DLC Pack to świetne rozwiązanie dla wszystkich tych, którzy jeszcze nie zakupili danej gry, a wolą wydać trochę więcej na zestaw z takimi dodatkami. Takie edycje ukazują się przeważnie kilka miesięcy po premierze i zachęcają, żeby „w końcu” nabyć daną grę, która jednocześnie kusi dodatkową zawartością.

.

7. CD +

A teraz powrót do generacji wcześniejszej, gdyż edycje nazwane przeze mnie CD + były powszechnie obecne już za czasów PS2 (a nawet PSX/One). Mowa o wydaniach, które zawierają dodatkowe płyty z materiałami filmowymi (Making of…), ścieżką dźwiękową etc. Dwa przykłady: MGS2: Sons of Liberty (tutaj dobry przykład na to, że do wersji Platinum płyty nie dołączano) i Final Fantasy X. Dziś dodawanie materiałów typu Making off… stało się normą i nie ma sensu, żeby wydawać taką zawartość na dodatkowych płytach. Za to CD z soundtrackiem to nadal częsty dodatek, jeżeli chodzi o wydania specjalne. Zarówno przy grach na konsole stacjonarne, jak i przenośne.

.

8. Figurki, koszulki, komiksy

Ósma kategoria jest nierozłącznie związana z kolejnym punktem. Jednak przyjmijmy, że tamten odnosi się przede wszystkim do wydań bez dodatkowych gadżetów (tylko pudło i ewentualnie DLC). Zaś teraz będzie mowa o bogatych wydaniach specjalnych, które faktycznie zasługują na to miano. Nie wiem czemu, ale to właśnie TAKIE edycje kojarzą mi się z przymiotnikiem „kolekcjonerska”. A mowa chociażby o InFamous czy Mortal Kombat vs. DC Universe z dołączonym komiksem, licznych grach z koszulkami, figurkami (Street Fighter IV, Fallout 3) etc. Przy takich grach faktycznie widać, że otrzymujemy coś kolekcjonerskiego, czego nie kupimy oddzielnie. Chyba że w drugim obiegu.

.

9. Special box

Trzy słowa i jedna cyfra: God of War III. Jeżeli kojarzycie misternie „rzeźbiony” Pandora Box z rogatymi postaciami na bokach – wiecie o co chodzi. Special Box to, najogólniej rzecz biorąc, edycja specjalna zapakowana w nietypowe pudło. Czy to wspomniany GoW3, czy Fallout 3 w blaszanej skrzynce, czy Far Cry 2 w „drewnianej” skrzyni. Zawartość takiego opakowania może (ale nie musi) obejmować dodatkowe atrakcje, jak figurki, mapy, przewodniki, kupony na DLC. Jednak najważniejsze i najlepiej rozpoznawalne w tym wydaniu jest właśnie opakowanie.

.

10. Ultrahiperüber Pack

Krótko mówiąc, najdroższa, najbardziej wypasiona i najbardziej pożądana przez kolekcjonerów forma wydania specjalnego. Często wzbogacona o „absurdalne” gadżety typu noktowizor (Modern Warfare 2), ale przede wszystkim cechująca się bardzo wysoką ceną, w porównaniu do zwykłej gry. Znowu przychodzi mi na myśl Uncharted 2, której edycja specjalna ze sztyletem (taki sam, jaki posiadał główny bohater w grze) na podstawce wyceniana jest na ebay’u na niebotyczne sumy. A przecież nie mówimy o jakimś zabytku, tylko o grze wydanej w zeszłym roku.

I to by było na tyle. Zdaję sobie sprawę, że można wyróżnić jeszcze jakieś kategorie, a przynajmniej podkategorie, które łączyłyby dane cechy wybranych edycji specjalnych. Bo przecież zdarzają się takie mixy, jak Metalbox z kuponami na DLC w specjalnym pudełku z figurką. I różne inne hybrydy. Faktem jest, że wydawcy coraz częściej i chętniej serwują nam ten sam tytuł w różnych „konfiguracjach dodatkowych”, przez co każdy może znaleźć coś dla siebie. Jednemu wystarczy „goła” gra, którą przejdzie i sprzeda, a inny będzie polował na drogie edycje z dodatkami. Nic, tylko wybierać.

Jestem ciekaw, jakie wydania Wy preferujecie?